15-16 Haziran Direnişi işçi sınıfının yükselen sesidir!

Ülkemizde emek mücadelesinin önemli dönüm noktalarından biri olan 15-16 Haziran Direnişinin 54.yıl dönümünü unutmuyoruz ve tüm işçileri selamlıyoruz.

Haziran 1970’te çıkarılmaya çalışılan yasa ile sendika seçme özgürlüğü kısıtlanmak ve DİSK kapatılmak istenmiştir. Bunun üzerine, işçiler, örgütlenme haklarının ellerinden alınmasına ve sendikalarının kapatılmasına tepki olarak direniş başlattılar ve binlerce işçi fabrikalardan çıkarak caddelere, meydanlara inmiş ve 15-16 Haziran Direnişini gerçekleştirmişlerdir.

Tüm bu gerekçelerle Türkiye işçi sınıfı sermayeye karşı o güne kadar görülmemiş bir mücadele yürütmüştür.  Emek tarihimizin en önemli eylemlerinden ve kazanımlarından olan bu direniş, işçi sınıfımızın tarihinde önemli bir yere sahiptir.

15-16 Haziran Direnişini durdurmak isteyip bunda başarılı olamayan sermaye ve iktidar güçleri, toplumsal uyanışı 12 Mart ve 12 Eylül darbeleriyle ortadan kaldırmak istemişlerdir.

 Bu darbelerle işçi sınıfı ve kamu emekçilerinin örgütlenme özgürlükleri ve sendikaları geriletmek istenmiştir. Bugün, hala 12 Eylül Darbecilerinin hazırladığı yasakçı sendikal yasalarıyla ve çalışma hayatıyla işçi sınıfı ve kamu emekçileri baskı altında tutulmak istenmektedir.

AKP iktidarı döneminde çalışma yaşamında hak kayıplar artarken özelleştirme, taşeronlaştırma, güvencesiz çalıştırma şartları daha da artmıştır.  Siyasi iktidar, emeği ve iş güvencesini yok sayan neoliberal politikaları hayata geçirerek işçi ve kamu emekçilerinin kazanımlarını yok etmiştir.

Ülkemiz, sendikal hakların en yoğun biçimde ihlal edildiği ülkeler arasındadır. Sendikasız demokrasi, grevsiz ve toplu sözleşmesiz sendika olmaz.

Kamu emekçileri ve hükümet arasında yürütülen son toplu sözleşmedeki başarısızlığın temel nedeni de budur. Toplu sözleşmenin sonunda son kararı çoğunluğun siyasi iktidarın belirlediği bir Hakem Kurulu vermiş ve kurulun kararlarına karşı yargı yolu da kapalıdır.

Yaşanan iş cinayetlerinin, maden cinayetlerinin ve katliamların en önemli nedeni özelleştirmelerdir. Bu kaza görünümlü cinayetlere kar uğruna babalar gibi evlatları da kurban edilmektedir.

İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi’nin (İSİG) raporuna göre son 11 yılda Türkiye'nin 77 şehrinde 695 çocuk işçi, çalışırken hayatlarını kaybetti. 2023 yılında en az 1932 işçi, yılın ilk beş ayında en az 738 işçi iş cinayetinde hayatını kaybetti.

Bilindiği gibi tasarruf tedbiri adı altında kamu emekçilerinin kazanılmış hakları kısıtlanmakta, toplu sözleşme hükümleri yok sayılmaktadır. Özellikle kamuda servis hizmetlerinin kaldırılması, giyim yardımının kısıtlanması, üç sene boyunca kamuda ancak emekli olan sayısı kadar personel sınırlandırılması ve kamu emekçilerinin lojmanlarının satılacak olması gibi saldırılar had safhaya gelmiştir.

Kamu çalışanlarımızın kazanılmış hakkı olan servis hizmetlerinin kaldırılmasına karşı sendikacılığın geleceğini korumak ve toplu sözleşmenin hukuki gücünün korunmasını sağlamak adına 15-16 Haziran Direnişi önümüze ışık tutuyor.

Türkiye işçi sınıfının ve kamu emekçilerinin kayıplarının ve başarısızlığının temel nedeni darbe anayasası ve onun emekçileri üzerindeki tahribatı, yasakları ve baskılarıdır.

Yapılması gereken İLO koşullarına uygun, çalışanların demokratik, meşru eylem ve etkinliklerini engellemeyen, içerisinde “grev ve toplu sözleşme” olan bir sendika yasasının çıkarılmasıdır

Kamu emekçileri ve işçiler; sendikal hak ve özgürlüklere, adaletsizliğe, hukuksuzluğa direnmenin her dönemde, her koşulda sağlanabileceğini anlamalıdır.

Bu duygu ve düşüncelerle sendikal mücadeleyi yaşatanları ve bu mücadeleyi sürdüren tüm emekçilerin 15-16 Haziran Direnişinin 54.yılını coşkuyla selamlıyoruz.